Araba asfaltta ilerliyor. Bense tek bir söz bile söylemeden kapımı açıyor, kendimi aşağı bırakıyorum. Hızla ve top gibi yuvarlanarak yoldan uzaklaşıyorum. Uzaklaşırken dönüşüyorum, çalı oluyorum. Griden dallarım var, tatsız ve tutsuzum. Kendime batıyor dallarım, canımı acıtıyor. Kana bulanıyorum ve hayatımda ilk defa renge rastlıyorum. Anlıyorum ki hayattayım…
Ne zaman arabayla bir yere gidilse, ben arabada sessizce oturuyor, oraya gitmediğimi hayal ediyorum… Konuşacak ağzım yok. Arabayı durduracak halim yok. Tek yapabildiğim hayal etmek…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder