koyu yeşil özlemek

mutfağımda bir sarmaşık var. Ben açıkçası hiç sarmaşık insanı değilim. Bir önceki evime taşındığımda o oradaydı; ev sahibi bırakmış… Ne yapayım, bende su verdim ona. O da büyüdü. Sonra sevdik sanırım birbirimizi, o çiçek bile açtı. Ben de bazen içimden merhaba dedim ona, çok laflamasakta…

Şimdiki evime taşınırken sarmaşığımı da aldım getirdim tabiki. Bir ip bulduk. Sonra babam sevgiyle sardı onu bu yeni ipe. Yeni yerini sevmesini bekledik… Önce koyu yeşil o güzel yaprakları bir parça soldu. Üzüldüm… Babam korkma alışır dedi yeni yerine. Hakkaten zamanla, o da benim gibi alıştı bu yeni eve; öyle ki eskisinden bile çok çiçek açtı.

Bazen göz ucuyla ona bakıyorum ve o koyu yeşil yapraklarını seviveriyorum içimden… Bazende ona bakıyorum ve babamı özlüyorum. Bu ip gözükenin aksine sadece burada değilde sanki babamla gönüllerimizi birbirine bağlayan bir ipmiş ve sarmaşık da benim gibi ona tutunuyormuş gibime geliyor…