bu saçma şeyle neden saatlerce uğraşıyorsun?

bu soru, çok yakın zamanda ve de bana cok yakin birinden geldi... "Bu" dediği, benim karakalem, kuru pastel, füzen ve allah ne verdiyse girişmiş olduğum resimler, daha doğrusu resim müsvettelerim. Sonuncusu hele tam uçmuş durumda... surrealist bir yaklaşımda ve tam anlamıyla ne idügü belirsiz dedigimiz cinsten... ben "ne bu?" diye kendi kendime düsünürken, dedimki neyse ne işte, içimden geldi ve çizdim, o kadar. tabi yeterli gelmedi, uyuz uyuz cizdiklerime bakmaya devam ediyorum, iyide ama "ne bu şimdi?"... ? derken yaramaz bir gulumsemeyle cevap kafamda yanıp sönmeye başladı; vallahi bunu ancak bir uzman yorumlayabilir, ben degil... ekiki.. :)

nebileyimne! saçma sapanda olsa insanın canının istedigi şeylerle uğraşması ne güzeldir, hatırlasanıza! allahım küçükken ne işlerle uğraşırdık... bir keresinde mercek ve güneş ışığı ikilisiyle sebat edip ateş yakmaya çalışmıştım. aklımda kalan tek şey bunu denediğim, sonunda yakabilmiş miydim hatırlamıyorum. Çocukken tüm bir yazi nasilda bomboş işlerle, çeşitli deneylerle geçirirdik. ama çevremizle, doğayla, evrenle aramızda daha güçlü bir bağ vardı ve de kendimizle...

neden korkuyoruz peki? Sanırım iş hayatından bulaştı; sanıyoruzki ne denersek başarılı olmalıyız... işte herşeyi bu kadar ciddiye aldığımız için biz artık hiç eğlenemiyoruz.

life is fun.
cheers,
s1