Uçsuz bucaksız bir arazide çitlerle çevrilmiş bir okul, kapısı kapanmayan bir sınıf, eğitim verme çabasıyla ironik bir kahramana dönüşen yeni mezun bir öğretmen, hem öğretmenin hem çocukların sınıftayken ve yinede kendi ülkelerinde birer yabancıya dönüşmeleri, herşeye rağmen “el-ele” verip öğrenmeye çalışan mahçup yavrular, yokluk ve çoraklık ile bezenmiş bir coğrafya, kocaman bir gökyüzü, iki dil bir bavul…
Filmde, Denizli’li Emre nin üniversiteden mezun olup bir Kürt köyüne atanması sonucunda yörenin çocuklarına öğretmenlik yapma macerasına tanık oluyoruz. Belgesel tarzında bir uslüp benimseyen film, Emre’nin köyde geçen 1 yılını anlatıyor; politika yapmadan, ıvır zıvırla doldurmadan… Emre de çok samimi, filmdeki diğer herşey gibi neyse o işte… İzlerken hiç sıkılmıyorsunuz, film adeta akıp gidiyor. Böylesine sade bir dille ve sadece olup biteni anlatarak bunca önemli mesaj içermesi bence filmin çok büyük başarısı.
İzlerken yörenin koşulları, yokluk ve yoksulluk hali içinizi dağlıyor… Durumu inkar edemiyor, kaçamıyorsunuz. Diğer yandan çocukların o mahçup halleri yüzünüze buruk bir gülümseme zımbalıyor. Filmin final sahnesinde bu buruk gülümseme doruğa çıkıyor ve öylece işte salonu terk ediyorsunuz…
Filmden çıktığımdaki hislerim; Zülküf’ü alıp gıdıklayasım vardı örneğin… “Nasıl hayır lan?” diye esprik yapıp durdum… Bu arada film, Altın Portakal En iyi İlk Film Ödülü, 16. Altın Koza film festivali Büyük Jüri Yılmaz Güney Ödülü vb. ödüller almış.
Konusu beni zaten cezbetmişti… Aldığı ödülleri duyunca merakım arttı… ama esas fragmanını izleyince “tamam!” dedim ve gittim… İyiki gitmişim! Ankara Üniversitesinde tanışmış bu iki yönetmen Orhan Eskiköy ile Özgür Doğan dillere destan bir iş çıkartmış…
Buyrun fragmanı (aşağıdaki video çalışmaz ise imdb’den de fragmanını izleyebilirsiniz…) :
Filmden kareler:
Not: Yıldırım Türker’in Radikal’deki yazısını da mutlaka okuyun, harika yazmış…
2.jpg)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder