Sebahat Abla

Kahvenin önünden
Şöyle salınıp geçerken
Hayat dururdu sanki
Zamana değmeden

Bulaşır neşesi
Konuşup söylerken
Dağılırdı gam keder
İnsanın kalbinden

Mahallenin sevgilisi
Kadeh gibi çınlar sesi
Yaz kış açık penceresi
Ah, Sebahat Abla

Patiskadan perdeleri
Rüzgar taşır etekleri
Saksıları, çiçekleri
Ah, kokuyor hala

* * *
Camlarına vururken
Batan güneşin rengi
Radyoda ince saz
Söyler kalptekini

Ne ruhun esrarı
Ne aşkın kudreti
Herkes öder gün gelir
Payına düşeni

Mahallenin hafiyesi
Siyah meşinden ceketi
Yara gibi gülümserdi
Ah Eşref Abi

Rakıyı susuz içerdi
Sebahat ablayı sevdi
Ortalığı duman etti
Ah Eşref Abi

* * *
İkisi de sahipsizdi
Kimse bilmez neden bitti
Kavuşmadan kaderleri
Bu şarkı bitti