mahçup yumurcak

-Nesloş’un oğlu Doruk’a-

Nesloş ve Doruk gelmişti! Sevinçle kapıyı açtım ve içeri buyur ettim.
Beni hatırlıyordu ama yine de mahsundu. Fazla yüzüme bakmasa da, dudağının kenarına tutsak ettiği gülümsemesini görebiliyordum. Bir önceki buluşmamızda oynadığımız çöpçülük oyununu hatırlayıp gülüştük. Gülüştük ama halen mahsundu. Bakışlarını aşağı indirmeden hemen önce, sanki odaya karışan gülücüklerini, minik elleriyle bir bir topladı ve ağzına yerleştirdi. Aynı minik bir kuşu yuvasına yerleştirir gibi… Ancak biraz daha zaman geçince alıştı bana. Derken başladık kudurmaya! Evdeki tüm yastıklardan kocaman bir kale bile yaptık. Öyle çok güldük ki tutsak tüm gülücüklerimizi dışarı salmıştık! Şimdi bile o anı hatırladığımda, eskilere dair, hafif, toz pembe bir mutluluğa kesiyorum…