görücü usulü ev-lenmek

Taşınma işlerini tamamladım; yakın çevrem bilir, bu aralar evimi anadoludan avrupa yakasına taşımakla meşguldum...

Bu işi istanbul'a 1 adım daha yaklaşmak, onu yaşamak gibi görünce semt listeside kendiliğinden oluştu. Sonra araştırdıkça farkettik ki bu semtlerde evler denize/boğaza yaklaştıkça kötüleşiyor ve fiyatlarıda linear değil exponential (bi newi löp löp) artıyordu. Uzuuuuun yıllar Ankara'da yaşamış biri olarak denizi görme görgüsüzlüğüme bir de herhangi bir evde olması beklenen kriterleri ekleyince, benim deniz gören otoparklı bir yalıda yaşamam gerektiğine karar verdik :)) Şimdilik onların kiraları çok pahalı olduğundan, araştırmamızı başka açılardan genişletmek en iyisiydi...

Neyse sevgili okur, sonunda ev bulundu, taşındık ve başladık koli açmaya... Meğer evim çöp evmişte benim haberim yokmuş; kolilerce kağıt çıktı... Ayrıca giymediğim nice kıyafetlerimi de ihtiyacı olanlara yönlendirmeyi başardım. Sanırım 5 senede bir taşınmak gerek (eğer ruhunuz benimki gibi biriktirmeciyse).

Küçükken eminim herkes en az bir koleksiyon yapmıştır; benim ilk anda hatırladığım koleksiyonlarım: peçete, silgi, pul, taş. Sonuncusu biraz garip harbi... Şöyleki sokakta gezerken, hoşunuza giden(?!) taşları alıp eve getirerek hızlıca bu koleksiyona başlamak mümkün... Hatırlıyorumda bu taş koleksiyonundan sonra evde kıyamet kopmuştu.. kihkih.... benim oda taşlarla dolup taştı... odamda bir duvarın önü silme taş doldu :) .... ve annem bir gün (taşınma değil standart) bir delilik anında bu taşları bir güzel attı! Evet, evet attı! Ben önce kıyamet kopartsamda, vay anam öldüm bittim tadında kafamı sağa sola yatır yapıp ağladıysamda, odamı kaplayan o taşlardan kurtulduğum için sonradan rahatladığımı hatırlıyorum... işte şimdide öyle bir rahatlama var bende. Ev bir güzel elden geçti... :)

Hatta bugun itibariyle açılmayan koli adetim: sıfır! Bana kalsa ben o son kitap kolimi en az 1 ay felan açmazdım... ama işte annemin sayesinde o da açıldı.. ve tüm işler tamamlandı. Hal böyle olunca babamdan sonra dünde annemi ankaraya yolcu ettim ve o canavarla başbaşa kaldım!

Annemi geçirip, eve dönüşümü uzatmak istercesine tansaş'a uğradım. Elden geldiğince oyalanarak alışverişi tamamladım ama yinede çaresiz evin yolunu tuttum... Anahtarımla kapıyı açıp, eve ilk girdiğimde şunu hissettim; sanki görücü usulü evlendirilmişimde, herkes ve tüm kalabalık gitmiş, bende o tanımadığım adamla başbaşa kalmışım gibi... öyle çaresiz, yabancı, gergin...

:)) şimdilik evle ilgili plan şu: nasılsa zamanla alışırım, alıştıkçada daha çok severim diyorum... allahtan kendiside çok sevilesi! zaten şu balkonda 1 ay çekirdek (hatta karpuz çekirdeği) çitliyim :P hiçbirşeyim kalmaz kehkeh.... (bi de rakı balık yapılsın, arkadaşlarla bi king çevirelim, prison break tüm sezonları izleyelim, burda buluşup istiklale akılsın, bizimkiler gelsin ailecenek bir pazar kahvaltısı yapalım, patatesli yumurta yiyelim, balkonda penguen/uykusuz okuyayım ve kikirdeyip kardeşimle paylaşayım, sonra bugun bjk fb yi yensin :P ay yok bu liste uzar gider... yani benim herhalükarda hiçbirşeyim kalmayacak orası kesinleşti...)

Eheh, boğazda otoparklı (kritere bak! full akbil gibi kahkah) bir yalı artık sonraki 5 yılın planı...
ismide hazır: s1 sultan yalısı... ;)
haydin cheers,